,,Als na negentig minuten het laatste fluitsignaal klinkt, loop ik naar de zijlijn. Naar mijn zoontje Ben, die mag mee het veld op. Ik geef mijn vrouw een kus. Dan snel een biertje pakken. Hopelijk zijn we dan snel terug in Oosteind en kunnen we daar de tent afbreken.”
Zo stelt hij het zich voor als hij zijn ogen sluit. Het moet de dag uit zijn dromen worden, aankomende zondag. Een mooier afscheid bestaat er niet in de ogen van Maks Blokdijk. De aanvoerder van de dorpsclub stopt er daarna mee, hij gaat in een lager elftal voetballen. ,,Promoveren met mijn clubje, dat is mijn droom. Ik hoop dat het gaat gebeuren. Het moet gewoon gebeuren. Dan kan ik het jongensboek mooi afsluiten. Ook al is het een lager niveau.”
Twaalf jaar vijfde klasse
Vanaf zijn zestiende speelde hij in het eerste van OVV’67, de club uit Oosteind waar hij al op zijn derde voor het eerst tegen een bal trapte. Een hardwerkende middenvelder. Tikkeltje hard ook: meer dan 20 rode kaarten, zo'n 50 gele. ,,Om je voor te schamen, eigenlijk.” Nooit verliet hij het warme nest. ,,Nooit de ambitie of misschien wel kwaliteit gehad om hoger te voetballen”, is hij eerlijk. ,,Twaalf seizoenen vijfde klasse. Ik ken ondertussen alle spelers, alle trainers, alle grensrechters. Ik weet wat voor werk ze doen, wat ze drinken in de kantine. Ook wel speciaal, hoor.”
Twaalf seizoenen in de kelderklasse, zoals het allerlaagste niveau van het amateurvoetbal liefkozend wordt genoemd. Niet denigrerend bedoeld, maar in de vijfde klasse maak je bijzondere dingen mee. Kneuterige dingen. ,,Spelers die recht uit het uitgaansleven komen rollen - dat deed ik in het begin ook nog wel - of wedstrijden waarin de scheidsrechter niet komt opdagen (omdat er bij hem thuis ingebroken is). Of een speler die zijn schoenen vergeet. Je kunt het zo gek niet bedenken.”
Eeuwige vijfdeklasser
Zijn clubje heeft nog nooit hoger gespeeld dan de vijfde klasse. ,,De eeuwige vijfdeklasser, zo noemen ze ons. We hadden zelfs nog nooit een periodetitel gepakt tot dit jaar. Dus toen dat gebeurde in dit seizoen, dacht ik als clubjongen: wat gebeurt hier?” Zondag kan het een historische dag worden. ,,Ik denk dat er zeker drie, vierhonderd man meegaat. Onze supporters zijn fanatiek, betrokken. Vuurwerk, noem het maar op. Het is gewoon een geliefde club in het dorp, een familieclub.”
Over familie gesproken: zijn twee jongere broers begonnen ooit ook bij OVV’67. Maar inmiddels spelen Bas (26) en Sjak (21) bij ‘grote broer’ TSC in Oosterhout. ,,Zij hadden meer talent dan ik, al was ik mentaal en fysiek misschien wat verder. Ze hebben op jongere leeftijd de overstap gemaakt. Bijzonder dat we alle drie zondag een promotiefinale spelen.” TSC speelt namelijk voor een plaatsje in de eerste klasse. ,,Ik heb in een eerder interview gezegd dat het een droom was om met z'n drieën te promoveren. Nu gebeurt dat hopelijk. Niet in één elftal, maar met twee.”
Tot slot heeft hij mooie woorden over de trainer waar hij nu mee werkt, Fatih Kaya. Hij wil hem bedanken. ,,We hebben een bijzondere band. Hij gaat honderd procent zeker een mooie carrière tegemoet. Hij begon bij ons als assistent en is nu twee jaar hoofdtrainer. Als je ziet hoe gek hij is met de spelers... Zo betrokken. Dat zie je niet in de vijfde, vierde of derde klasse. Hij maakt spelers echt beter.”
Maar wat nou als het zondag daadwerkelijk gebeurt... Krijgt Blokdijk dan geen spijt van zijn beslissing om te stoppen? ,,Dat is me al vaker gevraagd. ‘Plak er toch een jaartje aan vast.’ Maar zoals ik al aangaf: het boek is gewoon af, helemaal als het ons lukt. Dan stop ik op m'n hoogtepunt.”
